Het verschil tussen een wijnboer in Hunawihr en Nederland

In de traditionele wijnlanden vind je dorpen waar zo’n beetje iedereen wijnboer is. Ik was eind september een paar dagen in Hunawihr in de Elzas. Mijn gastheer was een bijna gepensioneerde wijnboer. Z’n buurman is ook wijnboer. Net als de buurman van z’n buurman. En de buurman van de buurman van de buurman. Bijna iedereen in Hunawihr is wijnboer. Misschien is dat wel het grootste verschil tussen een wijnboer in de Elzas en in Nederland.

Nico Schipper

Tijdens een avondwandeling door het slaperige dorp snoof ik overal de geur van gefermenteerde druiven op. De zon was bijna onder en de werkdag zat erop, maar overal waren de wijnboeren nog volop bezig met het schoonspuiten van containers en oogstmachines. Ik bespeurde geen stress. Er hing een trage gemoedelijkheid in de lucht. Het dorp was in de ban van een lome nazomer en iedereen voelde zich er prima bij. Maak je niet druk. Het komt goed. En anders is er morgen weer een dag.

De volgende morgen zat ik aan het ontbijt toen de wijnboer binnenstapte. Schwach senior is de pater familias. Het zware werk laat hij tegenwoordig over aan z’n kinderen. Hij ijsbeert over het erf en houdt de boel goed in de gaten. De founding father van het familiebedrijf had maar een bescheiden voorzet nodig om te vertellen over het geweldige terroir van z’n wijngaarden. De firma heeft amper last van de klimaatverandering. Op de hellingen van de Vogezen kan het ’s nachts flink afkoelen. Dat is de redding van z’n frisse zuurtjes.

Hij stond verbaasd van het aantal wijndomeinen in Nederland. De collega’s in onze contreien kent hij niet, maar z’n topografische kennis van Nederland is verdraaid goed. Dat heeft een reden. Schwach verkoopt maar weinig wijnen in de Elzas, want de keuze is reuze voor de Franse consument. De buurman van Schwach verkoopt ook wijn. En de buurman van de buurman. Dat kunnen ze in daar niet allemaal opdrinken. De wijnboer moest dus ver van huis leuren met z’n wijnen, onder andere in Nederland. Hij soms een hele rits dorpen en steden op waar hij kwam. En nog steeds komt.

Dat begon heel ouderwets. Schwach senior stapte in de auto en reed naar Nederland. Daar bezocht hij wijnhandelaren en slijterijen. Vooral in de Randstad. Hij koestert z’n relaties. Het zijn vaste klanten geworden. De wijnboeren in de Elzas kunnen maar een heel beperkt deel van hun wijnen kwijt in hun directe omgeving. Nederland is een goede afnemer van Schwach, maar hij moet er wel pakweg 650 kilometer voor rijden en veel investeren in z’n netwerk. Nederlandse wijnboeren letten goed op hun collega’s in de Elzas, op hun keuze van de druiven en op hun stijl.

Maar het verschil is groot! Het aantal wijnboeren in Nederland is beperkt. De zorg van Nederlandse wijnboeren is niet hoe hij z’n wijnen aan de man brengt, maar hoe hij z’n relaties tevreden houdt. Voordat de nieuwe jaargang in de fles zit, is de vorige al uitverkocht. De wijnboer gaat niet naar de klanten, maar de klanten komen massaal op de wijnboer af. Als bijen op de honing. De arme wijnboer zit met de handen in het haar. Hoe kan ik in vredesnaam aan die toenemende vraag voldoen? Het is een luxeprobleem dat de wijnboeren in de Hunawihr niet kennen. 

Auteur

Nico Schipper

Nico (60) is senior woordvoerder bij een grote zorginstelling. Hij kent de wereld van communicatie en journalistiek van binnenuit. De passie voor Nederlandse wijn en paar wijnopleidingen en masterclasses inspireerden hem om Nederlandse Wijn Gids op te zetten.