Waarom ben ik wijnboer? En waarom in Zeeland?

Het is 1992. Ik ben 1 jaar oud en buig me over een kartonnen doos met Bourgognewijnen. Gevrey. Dat concludeer ik als ik nog wat beter naar de oude foto kijk. Het was iets meer dan 20 jaar later toen ik met mijn vriendin tijdens onze vakantie nietsvermoedend door de Champagne toerde. We bezochten een kleine wijnboer. Het was een gezellige man. Met een verweerd gezicht, rode wangen, zwart kroeshaar en een grote zwarte snor. Met zichtbaar plezier vertelde hij over zijn wijnbedrijf. In de eetkamer liet hij ons z’n laatste oogst proeven.

Bruno Suter

“Dit is geweldig”, riep ik in gedachten. “Als wijnboer teel je niet alleen druiven, maar je maakt er ook wijn van. En je brengt de flessen zelf aan de man.” Na de vakantie liet ik het even rusten. Maar na het proeven van diverse Nederlandse wijnen, wist ik het zeker. “Het kan gewoon! Dit ga ik ook doen!” En ik verlegde mijn focus van de groenteteelt in de volle grond naar de wijnbouw. In Bordeaux volgde ik een studie wijnbouw en liep ik stage bij het wetenschappelijk instituut. Daarna ging ik aan de slag bij een consultancybedrijf in bodem- en plantstudies. Er is bijna geen bodem die ik niet heb gezien.

De kennis die ik daarbij opdeed, hielp me bij de selectie van een stuk grond in Nederland. Na een zoektocht van 5 jaar kreeg ik een stuk grond in beeld, waar ik enthousiast over was. Dat had een poosje geduurd, want Nederland is klein. Als je al een mooi perceel vindt, is de prijs hoog. Daar komt bij dat lang niet elk stuk grond voldoet aan de eisen voor wijnbouw. Waarom ik toch voor Nederland koos? Tja, ik blijf een Nederlander. En Nederland is een gaaf land. Maar ook de beroepsvrijheid is voor mij een belangrijke factor. In traditionele wijnlanden zit je vast aan een hele set strenge regels.

Dat betekent bijvoorbeeld dat je alleen met toestemming van de overheid ergens een nieuwe wijngaard mag planten. Verder zijn er beperkingen bij de keuze van druivenrassen, de afstand tussen de wijnstokken, het beheer van de wijngaard, het persen van de druiven, het maken en zelfs het inpakken van de wijn. Alles waar je iets van kan vinden, ligt vast in regels. In Nederland is dat veel minder aan de orde. Gelukkig maar. Daar komt bij dat een deel van de effecten van klimaatverandering in het voordeel is van wijnboeren in Noord-Europa.

Waarom een wijndomein in Zeeland? Hier in Koudekerke hebben we een gunstig en geheel eigen microklimaat. De zon schijnt hier vaker en ook krachtiger dan in de rest van Nederland. We hebben hier niet meer zon, maar wel minder wolken, zeg ik weleens gekscherend. Dat hebben we vooral te danken aan het verschil in temperatuur tussen zee en land. De wind van zee zorgt voor een iets lagere ziektedruk, doordat de loofwand van de wijnstokken sneller droogt. De maximum temperaturen zijn hier wat lager dan in de rest van Nederland, maar dat lijkt geen belemmering. Wijnstokken doen het boven de 25°C toch niet supergoed.

En dan de bodem. Bij de Zeeuwse bodem denken veel mensen aan papperige klei. Verkijk je er niet op. De Zeeuwse bodems hebben meer te bieden dan klei. Je komt hier ook lichte zavel- en zandgronden tegen. En – ik kan het niet laten! – stenen vind je ook. Daarvoor moet je wel 2 kilometer diep graven. Dan stuit je op zandsteen. En Zeeland is eerst en vooral een prachtig stukje Nederland, een uitstekende plek voor een wijndomein.

Auteur

Bruno Suter

Bruno (33) is wijnboer bij Wijndomein De Boe op het schiereiland Walcheren in Zeeland. De eerste wijnranken op het domein zijn geplant in 2021, de eerste druiven geoogst in 2023.

Bruno is landbouwingenieur. Hij studeerde aan de landbouwuniversiteiten van Wageningen en Bordeaux. Aan de Franse universiteit deed hij wetenschappelijk onderzoek naar de invloed van het klimaat op het waterpotentieel in de wijnstok. Later deed hij praktijkervaring op bij wijndomeinen in Duitsland, Engeland en Frankrijk. Nu runt hij in Zeeland een wijndomein van meer dan 6 hectare.

Bruno schrijft columns over de belevenissen en ontdekkingen van de nieuwe generatie wijnboeren.