Rassendiscriminatie in wijnwereld?

Het is een kop met een knipoog, maar toch: er bestaat zoiets als rassendiscriminatie in de Nederlandse wijnwereld. Er zijn wijnhuizen die zweren bij het gebruik van oude en vertrouwde druivenrassen.  Het zijn de pioniers beneden de grote rivieren. Zij hadden de moed om in ons koude kikkerlandje een wijngaard aan te planten. Er zijn aan de andere kant ook wijnhuizen die bestaan bij de gratie van nieuwe rassen. Tussen de klassieke pioniers en de moderne vernieuwers bestaat een zekere animositeit.

Iets daarvan is te zien rond de Wijnkeuring van de Lage Landen. De meeste inzenders van wijnen voor deze keuring maken wijnen van nieuwe druivenrassen. Het lijkt erop dat de wijnboeren die werken met de oude en vertrouwde rassen zich distantiëren van de keuring van Belgische en Nederlandse wijnen. Rassendiscriminatie?

Resistent

De ontwikkeling van nieuwe rassen begon in de 19^e eeuw. De oogsten van Franse wijnboeren werden verknald door schimmels. Wanhopig gingen ze op zoek naar druivenrassen die schimmelresistent waren. De oplossing vonden ze in het kruisen van Europese druiven met Amerikaanse en later ook Aziatische druiven. Pakweg 200 jaar later wordt er vooral in Duitsland gewerkt aan de ontwikkeling van resistente rassen. Bij het grote publiek zijn nieuwe druiven als johanniter en regent echter veel minder bekend dan chardonnay en pinot noir.

Holy Grape

Stan Beurskens is de grote man achter Sint Martinus, een producent met inmiddels 28 hectare aan wijngaarden in het Limburgse heuvelland. Zijn vader plantte in 1988 al een proeftuin aan. Daar experimenteerde hij met verschillende druivenrassen. Stan is in zijn spoor verder gegaan: “We zoeken net zo lang tot we de holy grape gevonden hebben”. Dat is het ras dat bij uitstek geschikt is voor wijnbouw in Nederland en amper bespoten hoeft te worden.

Net zo lekker

Sint Martinus verbouwde in eerste instantie vooral nieuwe rassen, zoals solaris, muscaris, monarch, cabernet cantor, cabernet cortis en pinotin. Door de aankoop van bestaande wijngaarden zijn daar ook forse percelen met chardonnay en pinot noir bijgekomen. Maar wijnprofessor Beurskens blijft innoveren. “Wij hebben een voorsprong op het conservatieve  Frankrijk, omdat we progressief zijn en durven experimenteren. Zet mijn wijn naast een goede bourgogne, en ik denk dat je mijn wijn net zo lekker vindt,” aldus Beurskens.

Franse stijl

Eén van de wijngaarden die Beurskens adviseert is de Frysling in Twijzel. Het is de noordelijkste wijngaard van Nederland. “De traditionele wijnbouwers in het zuiden hebben Franse stokken in Nederlandse bodem. Dat kan daar misschien, maar hier niet. Zij proberen wijnen in Franse stijl te maken. Wij bewust niet. Wij willen juist iets nieuws doen,” zeggen Jantiene en Douwe Broersma. In 2018 viel hun mousserende wijn in de prijzen op de Wijnkeuring van de Lage Landen.

Spannende competitie

Blokkeert de animositeit tussen de wijnhuizen die zweren bij klassieke druiven en bij nieuwe druiven de ambitie om een echt wijnland te worden?  “Die rassendiscriminatie heb je ook in anderen landen. In Italië is het motto: eigen druif eerst,” relativeert kenner Harold Hamersma. “En een echt wijnland kunnen we nooit worden. Er is hier maar heel weinig ruimte, De grond is daardoor verschrikkelijk duur”. Laat de animositeit maar zorgen voor een spannende competitie, waarin de wijnboeren van klassieke en moderne snit zich maximaal inspannen om de beste wijn te maken. Dat is goed voor iedereen!